Wat? Hebt u nog nooit gehoord van de appelplukvereniging? Wel, er was eens een fruitkweker die over vele uitgestrekte appel- boomgaarden beschikte. Op een dag ging hij naar de stad en huurde daar een aantal werknemers en legde ze uit wat er van hen verwacht werd: 'Ik wil dat jullie in al mijn boomgaarden de rijpe appels gaan plukken en ook dat jullie opslagplaatsen inrichten zodat de geoogste appels niet gaan rotten. Ik zal jullie voorzien van alle benodigdheden om deze taak te volbrengen en ik zal jullie uitbetalen naar de mate van jullie inzet als ik weer terugkom. Jullie zijn als groep voor deze taak verantwoordelijk, maar natuurlijk kunnen jullie niet allemaal plukkers zijn. Sommige van jullie zullen benodigdheden moeten aandragen, anderen zullen voor het eten van de groep moeten zorgen en ook de administratie zal gedaan moeten worden.' Daarna gaf hij aan verschillende werkers gerichte instructies, wie als plukker, inpakker, transporteur, administrateur, kok of schuur-bouwer zou worden ingezet.
Van de plukkers ging een groot aantal direct aan de slag rondom het hoofdgebouw, maar er gingen ook enkelen op weg om in de verder gelegen boomgaarden te gaan werken. Na enige tijd waren er vele opslagplaatsen in de onmiddellijke omgeving van het hoofdgebouw gevuld met de prachtigste appels.
In de nabije omgeving was nu praktisch alles geoogst en om toch wat te doen te hebben besloten deze werkers om maar grotere opslagplaatsen te bouwen voor de nog te verwachtte oogst.
In de loop van de tijd overleden er enige full-time plukkers en om het verlies aan mankracht aan te vullen werden speciale opleidingen gestart voor nieuwe plukkers die het werk konden voortzetten. Op een dag ontdekte men een leerling-plukker die een speciale aanlag had om snel en effectief te plukken. Toen hij vernam dat er nog vele duizenden rijpe appels in de verderaf gelegen boomgaarden waren, opperde hij het plan om zich daar als plukker te gaan inzetten. De anderen vonden dat hij op de basis een waardevoller inzet kon leveren; Door zijn efficiëntere werkwijze zou de naoogst van de directe omgeving beter geoogst kunnen worden, waardoor er meer tijd beschikbaar kwam om beter geoutilleerde opslagplaatsen te bouwen.
Onderwijl begonnen sommigen werkers reeds geplukte appels te verplaatsen om daarmee de nieuwe opslagplaatsen toch vulling te geven en anderen maakte zich druk over het dragen van de juiste kleding of het gebruik van het nieuwste gereedschap. En wanneer de plukkers uit de buitengebieden op bezoek kwamen werden deze, ondanks de onderlinge spanningen, als gewaardeerde gasten ontvangen en kregen dan een uitgebreide uitleg over de modernste gereedschappen en de meest recent ontwikkelde plukmethoden.
Toch begrepen zij niet waarom het merendeel van het budget werd besteed aan het ontwikkelen van geavanceerder plukmethoden voor de dichtbijgelegen boomgaarden, terwijl in de veraf gelegen boomgaarden de oogst verloren dreigde te gaan door gebrek aan mankracht. Er knaagde aan hun geweten een gedachte of de appelplukvereniging zich wel hield aan de door de eigenaar gegeven opdracht.
Er waren natuurlijk werkers die betoogden dat appelplukken met de best denkbare materialen moest gebeuren. Zij ontwierpen daartoe slimmere ladders, betere kisten en verhoogden de opleiding- en toelatingseisen voor nieuwe appelplukkers. Maar ik vraag mij ernstig af of de eigenaar, wanner hij terugkomt, wel zo blij zal zijn met al deze inspanning als hij hoort van de duizenden hectaren niet geoogste boomgaarden.
Geliefden in Christus, laten we stoppen met onszelf voor de gek te houden en de Grote Opdracht van onze Heer serieus nemen. (1)
Rev.Camp [med'09] C105
(1) Deze column is een vrije vertaling van James M. Weber's artikel; 'Lets quit kidding ourselves about missions' Moody press 1979, Moody Bijbelinstituut.
