Ik heug me nog de Engelstalige spreker die voorbeelden gaf over typen voorgangers en de mogelijke stijlen van hun gemeenten; Zo zou een evangelist waarschijnlijk een evangeliserende gemeente voortbrengen, een leraar een onderwijs gerichte gemeente, een herder een sociaal bewogen gemeente en bij een profeet 'the whole congregation gets weird', hetgeen prompt vertaald werd met; 'gaat de hele gemeente vreemd'. Het duurde even voor de vertaler de fout door had, maar de boodschap kwam wel over!
In de praktijk wordt het karakter van een gemeente inderdaad - mede - bepaald door de kleur van het geestelijke voedsel. Beïnvloeding kan op diverse gebieden plaatsvinden; In prediking, onderricht, muziekstijl, gebeden, beleving, uitingen, noem maar op. Natuurlijk zijn we geen kuddedieren, en wordt de persoonlijke uitwerking deels bepaald door onze eigen achtergrond en deels door de stijl welke een gemeente voorstaat.
Door een zekere vorm van gewenning in eigen gemeente moeten we wel eens behoorlijke hobbels nemen wanneer we bij gelegenheid eens in een 'vreemde' gemeenten komen. Immers, thuis tikt het klokje toch het meest vertrouwd.
Over het algemeen besteden we als evangelische gemeenten veel aandacht om kerkdiensten aantrekkelijk te maken voor niet kerkelijk publiek. We houden de preek simpel, de zangdienst kort en mijden opvallende geestelijke uitingen.
Anderzijds menen we juist ons voorbeeld te betrekken uit het NT, en daarom vraag ik me wel eens af hoe de bijeenkomsten van die eerste NT gemeenten functioneerden als er wél sprake was van veel zingen (psalmen en geestelijke liederen (1)), lange toespraken (val uit een raam (2)) en inzet van bijzondere geestelijke gaven (profeteren (3)). Zijn we in onze tijd alleen nog aantrekkelijk door [goed bedoelde] christelijke entertainment of juist door de prediking van / over Jezus? (4)
Een heel bijzonder voorbeeld vind ik de gemeente in Efeze. Hun aanvankelijke aantal en faam was rede genoeg om vanuit Jeruzalem contact te leggen. Toen bleek dat hun theologische fundament te wensen over liet werd hun dit nader uitgelegd, met als gevolg dat ze zich zelfs opnieuw lieten dopen! (5) Een dergelijke voorval zal in onze tijd niet zo gauw voorkomen, maar wat zou onze reactie zijn wanneer er onverwijld een theologisch roer om zou moeten, of strijken we verschillen in inzicht gewoon glad met theoretische argumenten? Alleen als het verlossingswerk van Jezus ons hoogste goed is kan een dergelijke ingrijpende beslissing aannemelijk zijn.
Als Jezus en Hij alleen het verschil maakt, dan brengt me dat op het volgende; Onze geloofsbeleving wordt bepaald door onze intieme omgang met God, in Jezus, door de Heilige Geest. Dus, waar die basis wegvalt wordt geloof een religie, en moeten we niet vreemd opkijken als allerlei vreemde zaken een rol gaan spelen, of dat men uiteindelijk zelfs voor de geneugten van de wereld kiest en het geloof in - en daarmee het verlossingswerk van - Jezus geheel loslaat.
Het klinkt onvoorstelbaar, maar het gebeurt! De enige manier om niet in die valstrik te geraken is door Gods woord serieus te nemen en fundamentele [bijbelse] zaken niet te bagatelliseren. Een andere basis voor ons geloof dan Jezus en die is gekruisigd (6) is er niet. Daarnaast houden de apostolische vermaningen en hun levendige voorbeelden over onze plaats in de maatschappij ons in evenwicht. Er is dus niets mis met een beetje kleuring van een gemeente, zolang de uitingsvorm in evenwicht is met de rest. (7)
Rev.Camp [okt'06] C090
