De uitdrukking 'armelui' liep ik eens tegen het lijf in een artikel over een zelfbouw versterker. Ondanks een minimum aan onderdelen had het ding toch een acceptabele prestatie. Met een zekere knipoog naar dat artikel geldt dit soms ook voor christelijke zaken; Het mag niet veel kosten, terwijl we er wel [meer dan] acceptabele prestaties van verwachten.
We zeggen wel eens dat geld de bron is van alle kwaad, maar we passen deze regel erg selectief toe. Menig gemeentelid heeft bijvoorbeeld thuis betere spullen staan dan we doorgaans in ons kerkgebouw aantreffen. Zuinigheid is natuurlijk niet verkeerd, maar met welk oogmerk?
De discipelen hadden commentaar bij de zalving van Jezus' voeten, (1) maar Jezus wees hen erop dat de armen er altijd zullen zijn. Wel, de armen zijn er nog steeds, maar hoeveel van ons budget gaat naar evangelisatie en hoeveel naar eigen benodigdheden? En hoeveel gemeenten hebben vele tientallen leden maar kunnen zich toch geen, of amper een fulltime voorganger veroorloven?
Het tweede woordje in de titel van deze column is 'Praise'. In het woord 'Praise' zit loven, prijzen en roemen besloten. Als het goed is hebben onze zangdiensten een groot Praise gehalte. We eren God door uit te zingen wie Hij is en wat wij van Hem ervaren.
De muziekstijl die wij gebruiken komt doorgaans van grote conferenties en getalenteerde artiesten. Onze uitvoering ervan kan vaak niet tippen aan het origineel, want; De leden van ons combo zijn geen profs, de zangers niet geschoold, de techniek beperkt, de akoestiek matig, en vooral; de gemeente niet meegaand..... Dat kan allemaal best zo zijn, maar zou belemmering in onze Praise ook een andere oorzaak kunnen hebben?
Volgens Petrus kunnen onze gebeden belemmerd worden wanneer de relatie met onze 'wederhelft' schort. (2) Zou verkeerde motivatie misschien effect kunnen hebben op onze [Praise] performance? Tenslotte lijdt elke uitingsvorm onder 'gereserveerdheid' en niet alleen Praise.....
Maar u kent wellicht het gezegde: 'Het oog is de spiegel van het hart'? (3) Wij zijn dus wat we uitstralen. Daarom mag onze uitstraling [vooral naar buiten] middels ons gebouw, de inrichting, onze folders, advertenties en website, noem maar op, best wat minder 'van de arme' zijn.
Deze zaken zijn ons als een visitekaartje. En wij zijn op zich weer Gods visitekaartje! Welke boodschap brengen wij over? Met loze glitter en glamour als ene uiterste en valse bescheidenheid aan de andere kant is het onze 'heilige' taak hierin een God welgevallige weg te vinden.
De tabernakel én de tempel van Salomo waren, naar Gods instructies, van zeer kostbare materialen gebouwd.
Noch in het Oude, noch in het Nieuwe Testament spreekt God Zijn veroordeling uit over rijkdom of macht, maar wel hoe wij daarin staan of ermee omgaan. De geschiedenissen rond bijvoorbeeld Mirjam (4), Salomo (5), en Ananias en Saffira (6) spreken haast voor zich.
Glitter en glamour kan, net als bij de gemeente van Laodicea, (7) doorslaan in hoogmoed. Maar valse bescheidenheid kan zeker zo moordend zijn. Het ontneemt ons onze spontaniteit, blokkeert onze geestelijke gaven en dooft uiteindelijk ons vuur.
Daarentegen werkt enthousiasme (eerste liefde), waarmee we ons als gemeente mogen profileren, juist aanstekelijk en aantrekkelijk. Dit is niet zomaar een geest van vrijheid, maar komt voort uit de vrijheid welke wij in Jezus Christus hebben verkregen. (8) Het is een hartsgesteldheid die blijmoedig rekening houdt met Gods mogelijkheden en in Gods-vertrouwen onze menselijke beperkingen voor lief neemt. (9) Zulke (eens)gezindheid doet geloofsstappen en draagt gemeenteactiviteiten met hart en ziel, wat zich weer praktisch laat vertalen in inzet en middelen.
En die armeluis insteek? Die zij verre van ons!
Rev.Camp [mei'05] C079
