De Bijbel is niet zomaar een verhalenboek, maar heilsgeschiedenis met een tijdspanne van vele eeuwen. Het is een bundeling van inspiratie die zich focust op Gods keerpunt in de tijd: Jezus [de] Christus. Maar nieuwsgierig als wij vaak zijn willen we een patroon vinden in de overvloed aan informatie, zodat we het, netjes geordend en op een rijtje, verstandelijk beter kunnen bevatten.
Elke systematische lezer zal zich, al dan niet bewust, al lezend een zekere mening of visie vormen.
Elke mening heeft wel zijn mening over andere visies.
Elke visie zijn eigen tijdschrift waarin deze visie wordt verdedigd.
En daarmee is de chaos al snel kompleet . . . .
In onze poging om alles te ordenen vergeten we vaak dat de Bijbel achteraf geschreven is en daarmee
feitelijk een verslag is van de gebeurtenissen.
Maar door onze (voor)kennis over de loop van de verhalen lopen wij de kans er enkel ons intellect mee
te voeden, in plaats dat deze verslagen ons geloof versterken.
Een voorbeeld: Jezus wijst ons op zaken die in de toekomst zullen plaatsvinden, opdat het ons niet zal verontrusten. (1) We lezen vervolgens in het boek Openbaring over soortgelijke rampen en we proberen meteen een tijdlijn uit te zetten: Verrassingen uitgesloten, geloof overbodig?
In het boek Handelingen lezen we dat Petrus en Johannes wordt verboden nog lager de naam van Jezus te prediken. (2)
Ze leggen het in een bijeenkomst in gebed voor aan God, waarop de Heilige Geest hen vrijmoedigheid geeft. Uitgaande van wat er staat opgetekend zou die bijeenkomst minder dan een kwartier kunnen hebben geduurd: Ze leggen de situatie uit en er wordt een [genoteerd] gebed uitgesproken. Wanneer we de woorden in tijd omzetten is dat zo, maar ik ben er van overtuigd dat er meer gebeurde!
Er staat maar een gebed genoteerd, maar we lezen dat zij eenparig hun stem tot God verhieven, en dat is echt iets anders dan samen bijvoorbeeld het 'Onze Vader' opzeggen!
We lezen dat de plaats waar zij vergaderd waren werd bewogen en zij vervuld werden met de kracht van de
Heilige Geest; een bewijs dat God op hun gebed (meervoud!) reageerde.
En we lezen dat er vrijmoedigheid over hen kwam, ondanks de dreigementen welke, net als naar Petrus en
Johannes, natuurlijk ook aan hen gericht waren.
Zij hadden niet de mogelijkheid om op de volgende bladzijde te spieken om moed te vatten.
Gezien de situatie hadden zij alle rede 'low profile' te gaan, maar het tegengestelde vond plaats!
Ze leefden uit geloof. Ze baden vol geloof, vurig en vol passie. Ze baden of hun leven er vanaf hing;
En in wezen was dat ook zo . . . .
Wanner wij bidden, en er gebeurt weinig of niets, dan grijpen we naar onze tijdlijn en stellen onze visie bij.
('We hieven een glas, we deden een plas, en alles bleef zoals het was . . . .')
Is dat onze visie, onze verwachting, onze ultieme geloofsbeleving? Is dat wat God zoekt?
Oh ja, we kunnen de Bijbel tot op de letter uitpluizen en vervolgens onze tijdlijnen zorgvuldig en welberekend uitzetten, maar daarmee vergeten we uit geloof te leven. Ook is ons motto vaak: 'Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg!' Maar God verlangt ernaar dat we, buiten het gewone [gebed] om, hartstochtelijk naar de realisatie van Zijn plannen uitzien.
Zullen we ons dan, tijdens onze bidstonden, begeven in allerlei emotionele uitingen, menende dat we daarmee God voor een bepaalde zaak over de streep krijgen? Emotionaliteit is een slechte graadmeter, maar gebeden mogen wel gepaard gaan met emotie. We mogen ons hart uitstorten voor God. Iets wat ons diep raakt, uit zich ook vanuit 'diep'. En God hoort naar oprechtheid! (3)
De Bijbel spreekt over een 'Geest van gebed' (4) welke ons, gelijk de Trooster, naast woorden (5) ook gebedsintentie geeft. Wat uit de grond van ons hart komt, is Hem dierbaarder dan wat tot op de letter correct is.
En al die Bijbelse gebedshelden, met soms uitzonderlijke gebedspraktijken? (6)
Zij staan daar beschreven als voorbeeld, niet om letterlijk na te doen.
Dus; wees in gebed jezelf!
Rev.Camp [mrt'05] C077
