Bij het woord 'strijdkreet' moet ik eigelijk altijd direct denken aan het blad van het Leger de Heils. Mogelijk daarom heb ik opzettelijk de kop boven deze column grammaticaal verkeert geschreven. Het voorzetsel 'een' geeft iets algemeens aan, maar 'de' heeft iets in zich van 'de enige echte' (en welke mag dat dan wel zijn?).
Zonder enige doeling naar de naam van dat blad vroeg ik me af wat eigelijk een strijdkreet is. De Dikke van Dalen spreekt over een -kreet waarmee tot de strijd wordt aangewakkerd, -leus waarmee men ten strijden trekt, -een opwekkend lied van een beweging of vereniging, -lust tot de strijd, hetzij met wapenen, hetzij met woorden.'
Al deze omschrijvingen wijzen naar een bindende factor wanneer mensen samen een actie aangaan. De bijbel spreekt ook over een strijd, zelfs over een specifieke geestelijke eindstrijd, met bazuingeschal, en noem maar op. Een eindstrijd waar ook alle gelovigen, als Gemeenten, bij betrokken zullen zijn. Paulus wijst ons in zijn brief aan de Efeziërs wel op onze wapenrusting, maar van een strijdkreet lees ik niets.
Nu moet ik toegeven dat, zo stel ik me voor, je zoals Simson met een ezelskaak boven je hoofd rondmalend op een menigte instormt, (1) niet bepaald hoogwaardige volzinnen bezigt.
Maar bij Gideon lezen we b.v. wel van een strijdkreet wanneer ze de zwaarden laten flakkeren in het licht van de fakkels en bij hoorngeloei: 'Het zwaard van de Here en van Gideon!' (2)
In een van de boeken van Peretti kom je ook zo'n prachtige strijdkreet tegen wanneer de engelen onder voldoende gebedsdekking kunnen optrekken: 'Voor de heiligen en het Lam!'
Beide voorbeelden geven iets weer van de betrokkenheid bij die strijd, de motivatie, het doel. Dat noem ik dus wel een strijdkreet! Voor zover we de strijd (nog) kennen, bezigen we onder ons geen vorm van strijdkreet of leus. Zelfs het Maranatha (Aramees voor 'onze Heer is gekomen' maar meest gebezigd als 'onze Heer komt' of 'Hij zal komen') is niet meer in zwang.
Wat is dat toch vreemd: wel strijd, maar geen kreet? Zijn we niet meer bij de strijd betrokken of zien we de strijd niet zitten en denken zo buiten schot te blijven?
U mag van mij het woord 'kreet' best vervangen door het wat minder banale woord 'leus', zolang het ons maar aanzet tot onderlinge ontmoeting en actie. Met z'n allen een robbertje geestelijk vechten? Tja, ik dacht zelf eerder aan: samen bijbel lezen, samen bidden, samen verwachten, samen evangeliseren, samen schoonmaken, samen zorgen, samen Gemeente zijn! Maar dat is toch geen strijd? Nou, reken maar van Yes! Als er ergens een gigantische strijd om gaande is, dan is het wel om Gemeente worden, zijn en blijven.
Waar braaf christelijk gedaan wordt en nooit een mens tot bekering komt, zal de boze hooguit een verkenner of pion achterlaten, het is immers niet gevaarlijk? Maar daar waar gezocht wordt naar Gods wil en nekken worden uitgestoken en terrein wordt geclaimd voor Koning Jezus, daar is strijd te verwachten! Dat vraagt actie van ons, alleen niet in krampachtige inspanning, maar in verwachting en voorbereiding.
'Niet door kracht, noch door geweld, maar door Mijn Geest' (3) houdt in dat er van binnen uit vuur ontstoken zal worden. 'Zo is dan het geloof uit het horen, en het horen door het woord van Christus.' (4)
Een nieuwe Gemeente structuur begint bij de basis. Dat is niet om opnieuw het
fundament (van het geloof) te leggen, (5) maar elkaar
(weer) wakker te schudden: Jezus komt spoedig terug! Gaan we afwachten of verwachten?
Verwachten is een actieve bezigheid! En heus, er is verschil tussen lezen
en gepakt worden!, tussen aanhoren en opdrinken!, tussen zingen en opgaan!,
ophoesten en aanbieden!, tussen bezoeken en deel hebben! Ons hele zijn moet (...)
ondergeschikt worden aan die hemelse strijdkreet:
totdat Hij komt!
(6)
Rev.Camp [jan'01] C032
