De woorden evangelie (zn) en evangeliseren (ww) zijn afgeleid van het Griekse woord euagge'li, wat blijde boodschap betekent. In ons hedendaags taalgebruik staat 'evangeliseren' echter niet meer enkel voor 'het goede nieuws van de komst van het koninkrijk van God en van het behoud dat er in gevonden wordt door Christus, en van wat op dit behoud betrekking heeft', (1) maar wordt het gebruikt voor het verspreiden van elk geloof, en dan vooral met een negatieve bijklank.
Paulus gaf Timotheüs dan wel het advies het evangelie 'gelegen of ongelegen' te verkondigen (2), maar dit advies zou ik eerder willen opvatten met betrekking tot de tijdsbesteding van Timotheüs. Opdringerigheid zal toen net zo min gewerkt hebben als heden ten dagen.
Tijden zijn veranderd. Trok anno 1900 een evangelist staande op een kistje op de hoek van de straat nog aandacht, vandaag heb je heel wat meer tamtam nodig, en dat zal nog wel 'erger' worden. Maar ligt het slagen van een evangelisatiecampagne enkel aan de performance die wij er aan kunnen geven, of zou de impact uit een andere dimensie komen?
In de tijd van Handelingen gaf God getuigenis aan de prediking van het evangelie door tekenen en wonderen. (3) En dat gebeurt nog steeds.
Wel zullen we meer dan toen (?) te maken krijgen met valse profeten die ook met tekenen en wonderen mensen trachten te verleiden. (4) Maar er staat ook beschreven dat de Here (Jezus) dagelijks toevoegde aan de kring die behouden werden. (5)
Even scherp gesteld; Wanneer wij een grootse evangelisatiecampagne opzetten, maar nagenoeg zonder opvang, worden er wel mensen bereikt, maar weinig [blijven] behouden, want waar moet Hij ze aan toevoegen?
Toch houd ik de kans aanwezig dat uiteindelijk meer mensen dan wij zouden verwachten behouden zullen worden. Immers, wie Jezus aanroept zal behouden worden. (6) Maar zal dat dan niet zijn als door vuur heen, (7) dwalende als zonder herder?! (8)
Een bloeiende gemeente zonder evangelisatie, kan dat? Laat mij u uit de droom helpen. Je kunt geen bloeiende gemeente maken en dan pas gaan evangeliseren. En georganiseerde evangelisatie is geen 'groeimiddel' voor een gemeente. Ze zijn namelijk niet te scheiden.
Jezus was bewogen om mensen. (9) Dus waar Jezus verkondigd wordt zal bewogenheid zijn. En bewogenheid doet bewegen. Voor de ene christen is dat in evangelisatie, de ander in onderricht, weer een ander in zorg. (10) Ja, zelfs fulltime bedieningen worden dan als vanzelfsprekend, want ook daarin zal dan worden voorzien. (11)
Aan welke kant van de zaak zullen we dan het eerst gewicht moeten leggen? Mijns inziens is dat op de basis. Gebed. Gebed is immers de [start]motor van het voertuig! Onze plannen zullen op z'n minst parallel moeten lopen met Gods plannen. Sterker nog; wij kunnen niets ondernemen zonder opdracht. Jezus deed niets zonder dat Hij het zijn Vader zag doen, (12) wij dan wel?
Het is niet de opsmuk van onze diensten die de mensen moet (lees: zal) aantrekken, maar het evangelie zelf. Willen we een zelfde impact als in de dagen van Handelingen, dan dienen we ons uit te strekken naar vrijmoedigheid en eensgezindheid zoals daar beschreven. En dat is geen methode maar het werk van de Heilige Geest. (13) En dat kwam ook toen niet vanzelf. Daar werd eenparig om gebeden. (14)
Maar wanneer gebed de motor start, welke kant zullen we dan opgaan, en willen we überhaupt wel bewegen? Eigenlijk is alleen het tweede antwoord aan ons. De eerste vraag is namelijk niet zo moeilijk. Gods weg is de beste en als Hij van ons het stuur krijgt is dat 'glorybound' (hemelwaarts)! Is dat geen goed nieuws?
Rev.Camp [jan'05] C074
