Het is inmiddels al tientallen jaren (1) geleden: Milk and Cookies. Nog niet zo lang daarvoor waren mijn zuster en zwager op bijzonder wijze tot geloof gekomen en daarna gingen mijn broer, zus, zwager en ikzelf vaak gezamenlijk met een auto naar een dienst of Bijbelstudie in de omgeving. Zo'n dag eindigde meestal in een samenzijn bij mijn zus en zwager thuis, met als vast ritueel een glas warme (anijs) melk en wat crackers met oude kaas.
Het was geen volledige maaltijd en ook geen Bijbels Avondmaal, maar de herinnering eraan vind ik nog steeds waardevol. Het had voor mij iets bijbels, iets als een liefdemaal. Soms kwamen er ook mede gelovigen mee en dan waren er vanzelfsprekend meer crackers, kaas en melk.
Recent vernam ik van een gemeente die het gebruik van de sjabbat (2) weer introduceert. Niet als wettische (vrijdag) verplichting, maar als mogelijkheid om als gezin een vast moment in een, doorgaans volgeplande week voor God apart te zetten.
Zoals joodse gebruiken nu eenmaal veel symboliek in zich heeft; zoals het jongste lid van het gezin met het Pascha de taak heeft te vragen naar de betekenis van elk onderdeel van de viering.
Het aansteken van de kaarsen, het speciale galla brood en de wijn of vruchtensap kunnen zo een aanleiding vormen om met elkaar over geloofsaspecten te spreken.
Geen gewone maaltijd, geen liefdemaal, geen avondmaal, maar een Nieuwtestamentische sjabbat, waarmee we eer en tijd geven aan onze God, Jezus en de Heilige Geest. Je zou het een nieuwe toepassing van de sjabbat kunnen noemen; een Bijbels principe wat we uit het oog verloren zijn.
Zo zijn er nog zoveel meer Oud, maar ook Nieuwtestamentische principes die we om de een of andere reden uit het oog zijn verloren.
Neem nu het aspect van 'functies' in de gemeente.
Worden deze ingevuld omdat ze nu eenmaal 'nodig' zijn en daarmee toebedeeld worden aan welwillende gemeenteleden, of is dat echt hun roeping, hun gave?
Kenmerken onze diensten zich door uitbundige Lofprijs, intieme Aanbidding (3) of zo mogelijk geestelijk oorlogsvoering, of is de zangdienst gewoon een vast onderdeel van de liturgie?
Wordt onze z.g. vrije aanbidding ingepland of door Gods Geest geënspireerd?
Is er persoonlijke bemoediging en worden 'toevallige' bezoekers van onze diensten door profetie of woorden van kennis aangesproken? (4)
Dit zijn zomaar wat zaken waarvan in de eerste gemeente, maar ook in recente kerkgeschiedenis, spraken was. Kenmerken van 'opwekking' waar we nu misschien enkel van dromen...
Melk en crackers. Een wat vreemd gebeuren. Maar het gaf uiting aan wat we samen ervoeren, vanwege Gods Geest welke merkbaar aan het werk was.
We kunnen nog zo ons best doen om op gezette momenten onze Heilig Avondmaal viering een bijzondere vorm te geven, maar zou het niet mooier zijn als onze samenkomsten een samenkomen zou zijn van bedieningen, in plaats van een plek waar we wat peptalk (excuses voor deze bewoording) ontvangen om de komende dagen weer door te kunnen komen?
In de huidige Corona-tijd (5) wordt de gemeente (6) gedwongen andere uitingsvormen te vinden. Laat het ook een aanleiding mogen zijn om ons samen te bezinnen op het functioneren van Gods gaven en bedieningen in de gemeente, in overeenstemming met wat we lezen over die eerste gemeenten. (7)
Rev.Camp [mei'20] C143
