Vn vergelijking met woorden zoals analfabeet en digibeet zou biblibeet kunnen betekenen dat zo'n persoon weinig vertrouwd is met de bijbel. Hoewel het woord taalkundig naar het ontbreken van strikt intellectuele Bijbelkennis lijkt te verwijzen, had ik bij het verzinnen van dit woord meer het gebrek aan persoonlijke Bijbelse geloofsbeleving op het oog.
Uiteraard is het belangrijkste aspect van het christelijke geloof dat je weet (dat wil zeggen: gelooft) gered te zijn door Jezus' offer. Maar wat doen we vervolgens met deze wetenschap...?
Het OT geeft ons een beeld hoe het was om maatschappelijk te functioneren als een apart (gezet) volk. Ook in het NT lezen we over gelovigen welke een opmerkelijke invloed hadden op de maatschappij. Al onze inzet ten spijt; Van veel gemeenten in onze tijd gaat nog bar weinig maatschappelijke invloed uit.
Ze voorzien zondags amper in een geloof opbouwende behoefte, bieden door de week hooguit een ontmoetingsuurtje en zo nu en dan een intellectuele uitschieter in de vorm van een bijzondere spreker...
Het antwoord is even simpel als schokkend; De wereld is in de kerk gekomen. Er heerst, net als in de maatschappij, een gedoog cultuur. We durven zonden geen zonden meer te noemen, en daarmee hebben we de kern uit het evangelie gehaald; Jezus, het Lam van God dat de zonde wegneemt. Bijeenkomsten krijgen een feel-good, prijs de Heer, styling. Waar prijzen en eren we God nog voor?
Waar trekken we mensen mee: Met spetterende muziek, mooie lichtshows, goede catering? Staan de mensen daarvoor in de rij om een plaatsje te bemachtigen, of komen ze omdat een gekruisigde Jezus gepredikt wordt. (1) En dan niet in de eerste plaats vanwege gebedsgenezingen, want dat kan ook een struikelblok zijn. (2)
Boudewijn de Groot had destijds een liedje: 'Testament van mijn jeugd'. Het was zijn terugblik op hoe hij geworden was wie hij was.
Ik denk dat dit ook opgaat voor veel christenen; Wij zijn ook het product van onze opvoeding, met herinneringen aan wat onze kerkelijke omgeving ons destijds bood in de vorm van de jeugdgroep, de koffiebar, de gezelligheid, de omgang met elkaar.
Maar we zeggen niet dat het karakter van een Gemeente het product is van hun voorganger? Deels gaat dit op, maar toch: schapen brengen schapen voort... Door gebrek aan beter (?) is dat wat je vaak vindt onder christenen: nostalgie naar hun jeugd. Soms moet je zelfs vaststellen dat een nieuwe opwekking tot zekere hoogte wordt geblokkeerd door diegene die de vorige hebben meegemaakt. (3)
Niettemin ligt de eenheid onder christenen niet in het samen huilen om wat we niet (meer) hebben, maar in het aansporen en samen genieten van wat we WEL hebben in Jezus en de nieuwe dingen die Hij in ons midden wil doen.
Rev.Camp [mrt'15] C116
