Op de zolder van ons ouderlijk huis waren destijds twee domeinen: De opslag van vergane glorie en de modelspoorbaan van mijn broer. Hij spendeerde uren aan het zo natuurgetrouw mogelijk vormgeven van bergen, viaducten, huisjes, boompjes, tot zelfs klinkerwegjes waar een enkel grassprietje niet aan ontbrak. Maar van de ene dag op de ander verkocht hij alles in één deal en stopte het verkregen geld in een marktstalletje met Bijbels en christelijke lectuur. Vanaf die radicale daad heeft hij vele mensen in vele uithoeken van de wereld tot Jezus mogen leiden.
Gemeenten en personen kun je niet met elkaar vergelijken. Van beiden zou wel 'doelgericht' de drijfveer moeten zijn. Ik gebruik hier opzettelijk de woorden 'zou moeten zijn' omdat een uitvoering veelal meer in het oog springt dan - om zo te spreken - de drijvende kracht erachter. De meest geweldig ogende zaken kun je tenslotte ook vanuit een verkeerd motief realiseren. (1)
Jezus zond zijn discipelen uit om discipelen te reproduceren. (2) Dit klinkt zo simpel, maar Hij zei er nog iets achteraan: 'en doopt hen en onderwijst hen...'. Het proces van 'tot geloof komen' tot aan 'zelf uitgaan' is niet zoiets als een knopje omdraaien, maar vraagt een stuk van ons leven, in tijd en investering. Dit gebeurt ook niet altijd perfect getimed. Daarom is samen Gemeente zijn zo uniek, maar ook zo complex.
Als God zelf, door de Heilige Geest, niet ieder mens persoonlijk roept (3) , zou het voor ons, mensen, een onmogelijke opgave zijn om die 'grote opdracht' vanuit onszelf tot een succesvol einde te brengen.
Maakt het dan niet uit wat we doen, of komt het altijd goed, wat we ook doen? Hiervan staat geschreven dat 'Iedere christen gaven heeft [onvangen], onderscheiden naar de genade, die ons gegeven is.' (4) En daarom is het ook: 'Spreekt iemand, laten het woorden zijn als van God; dient iemand, laat het zijn als uit kracht, door God verleend, opdat in alles God verheerlijkt worde door Jezus Christus, aan wie de heerlijkheid is en de kracht, in alle eeuwigheid! Amen.' (5)
De eerste helft van dit vers zegt dat we het niet uit eigen kracht moeten (en kunnen) doen. De tweede helft geeft aan dat alles wat we doen naar Jezus moet (..) verwijzen. Daar valt de prediking, een uitnodiging, onze samenzang, maar ook muziek, dans, drama, etc. onder.
Ik kan u alvast verklappen dat binnenkort over het aspect muziek in de Gemeente (qua stijl, beleving, volume, techniek, etc.) in Columns4you een uitgebreid artikel (reeks?) komt.
Wat ik binnen deze column kwijt wil, is dat we vaak te menselijk en vanuit eigen beleving naar dingen kijken. En als we dan menen voor een ander te spreken, projecteren we maar al te snel onze eigen bezwaren, veronderstellingen of vooroordelen.
Een aardige doordenker, waar mogelijk ons spreekwoord 'het doel heiligt niet altijd de middelen' vandaan komt, vindt u in Haggai (6) Ik trek hieruit nu even geen conclusies, maar vind het wel de vermelding waard.
De uitvoering van iets kun je zien, de motivatie erachter niet. Wanneer u dus vragen hebt over een bepaald aspect in de Gemeente, vraag dan eens naar de motivatie. Dat zal zeker naar twee kanten z'n uitwerking hebben: U hoort het waarom, en de ander zal [voor zichzelf] moeten onderzoeken of het middel met betrekking tot het doel 'geheiligd' is. Bij een directe functionele relatie is dat veelal duidelijk. Bij een zoveelste schil-functionaliteit (7) zullen hieraan veelal meer praktische overwegingen ten grondslag liggen. Maar daarom nog niet per definitie verkeerd!
Bij het schrijven van deze column moest ik denken aan de uitspraak: 'Oordeel niet totdat je het
helemaal begrijpt, en als je het begrijpt, dan oordeel je waarschijnlijk niet meer.'
Toen ik de uitspraak terugzocht tussen alle Basics en Bazels die ik in de loop der tijd
heb verzameld, bleek deze (8) van mijn eigen broer afkomstig te zijn;
Die modelspoorbaanenthousiast....
Rev.Camp [jul'04] C067
