Evangelisch Nederland doet z'n best om kerkdiensten laagdrempelig en het Evangelie (door Algemeen Begrijpbaar Nieuwtestamentisch taalgebruik) begrijpelijk te maken. Hoewel de Nederlandse taal doorspekt is van Bijbelse begrippen en gezegden, wil buiten de kerkmuren dat spreekwoordelijke kwartje toch niet erg vallen.
Die taalkloof is enigszins begrijpelijk, want met ons christelijk jargon maken wij er vaak een potje van. Of het begrip 'Drie-eenheid' al niet ingewikkeld genoeg is, in gebeden hoor je soms de verwarrendste uitspraken. Door veelvuldig gebruik van 'Jezus' en 'Vader' als stopwoordje klinkt het dan alsof God als grootvader (U bent groot, Vader...) aan het kruis voor ons bloed gaf, en Jezus voor niets de geest (spreekwoordelijk voor doodgaan) heeft gegeven.
Ik ben er van overtuigd dat een oprecht gebed echt wel in de hemel aankomt, maar het taalgebruik mag best wat Bijbels correcter. We zullen ons moeten realiseren dat de 'ongelovige' die onze diensten bezoekt kritisch is, en terecht. Paulus (die schrijver uit de Bijbel) heeft ons niet voor niets enige aanwijzingen (1) omtrent de invulling van onze samenkomsten gegeven.
Zo is het belangrijk dat onze samenkomsten in de omgeving positief bekend staan. Vooral wanneer het een algemeen, gehuurd gebouw is (een buurthuis o.i.d.) zullen we al snel geassocieerd worden met de activiteiten welke er doorgaans plaatsvinden. Dit weegt des te zwaarder wanneer wij zelf verhuurders zijn.
Hebben onze gebouwen uberhaupt de status van een gebedshuis, of zou Jezus het, net als de tempel in Zijn tijd, tot de orde (2) moeten roepen? Als oplettende lezer zal het u niet ontgaan dat Jezus de geldwisselaars en de verkopers eruit joeg, en niet de dieren; Deze hadden immers een (rituele) functie in de tempeldienst....!
Ook de binnenkant van onze 'bovenzalen' zijn een spiegel van ons functioneren. Staat het Kruis centraal, en hoe gestileerd is de uitvoering ervan?
Dit doet me denken aan een bezoek aan het openluchtmuseum 'de Heilige Land Stichting' in Nijmegen, een aantal jaren geleden. Toen mijn advies werd gevraagd in de keuze uit de verschillende kruisjes die in het souvenirwinkeltje te koop waren, heb ik die persoon geadviseerd gewoon twee planken sloophout te nemen en deze aan de muur te spijkeren. Een kruis is immers niet, zoals een hoefijzer of amulet, een bescherming voor het huis, maar een persoonlijke herinnering (!) en zomogelijk een aanleiding voor een goed gesprek.
Wat betreft de inrichting van onze samenkomstruimten is het goed het Woord van God zowel symbolisch als functioneel een centrale plaats te geven. In de vorm waarin wij doorgaans samenkomen is het podium deze centrale plaats. Zoals een muziekgroep, een dramaspel of ander optreden niet vanachteruit een zaal kan functioneren, vinden ook de leidinggevende activiteiten vanaf dit podium plaats. Gods Geest werkt echter niet alleen op of vanaf het podium, maar is in ons midden. (3)
Voor al deze praktische zaken staat natuurlijk het doel en de intentie. Juist ten aanzien van ongelovige bezoekers geeft Paulus via de Gemeente in Corinthie adviezen (4) over het functioneren van onze samenkomsten. Het is Gods Heiligdom waar vanuit Hij Zijn armen uitstrekt naar het verlorene. De kloof tussen Gods heiligheid en de verdorven wereld kan alleen overbrugd worden door - persoonlijk aannemen van - Jezus als Verlosser.
Hoewel deze brug oneindig sterk is, is de Gemeente als het ware de visualisatie ervan. Hoe betrouwbaar is de aanblik van deze brug? Laten we daarom met wijsheid (5) en zorg aan de weg timmeren, opdat we optimaal kunnen functioneren naar Zijn plan.
Rev.Camp [mrt'04] C064
