Voor een aantal jaren had Herman van Veen een liedje met deze titel. In de tekst van het refrein verwoorde hij met 'Hilversum drie bestond nog niet, maar iedereen zong zijn eigen lied' een situatie zoals hij dat vanuit zijn jeugd herinnerde.
Tegenwoordig wisselen de hits elkaar zo snel af dat deze niet veel Evergreens meer opleveren, en volgens mij is hierdoor het radioprogramma 'Arbeidsvitamine' uiteindelijk ook een stille dood gestorven. Maar zeg nu zelf; is lekker ontspannend zingend of fluitend door de straten lopen niet een zeldzaamheid geworden?
Zingen is een uiting met een persoonlijke karakter. 'Alles wat adem heeft, love de Here' spoort de Psalmist ons in Psalm 150 aan. Iedereen heeft een eigen lied, al is het nog zo klein.
Bij (voetbal) wedstrijden wordt gezongen en bij (officiële) gelegenheden wordt gezongen. Zingen bindt samen, zingen geeft stemming. En eigelijk geef ik het hier al aan; je hebt persoonlijke en groeps liederen.
Wanneer wij, als christenen, samenkomen zijn we ook gewoon te zingen. En ook in onze liederen kennen we soorten. Zo zijn er liederen ter bemoediging, voor geloofsopbouw, dank, eer, aanbidding, en heeft elk lied zijn eigen karakter en functie in onze diensten. Elk lied is gemaakt door een persoon die juist met die tekst en op die melodie een persoonlijke gevoelsuiting heeft vastgelegd.
Zomaar wat liedjes zingen kan dus eigelijk niet, tenminste niet als u bewust bent
wat u zingt. En we zingen soms heel wat uit, zonder echt te beseffen wat we
zingen!
Vaak zijn we niet meer dan een stelletje meezingers!
Aan het begin van een dienst is het soms gewoon nodig om al zingend een omschakeling te maken van de chaos van kort ervoor, naar de realiteit van het samenkomen voor Gods aangezicht. Maar liederen van aanbidding zingen met je gedachten nog bij de 'late night movie' van de avond er voor kan echt niet!
Wat maakt nu het verschil in karakter van een lied? Hoewel het niet het belangrijkste is, draagt de melodie wel sterk bij aan de beleving van een lied, maar uiteindelijk geeft de tekst, gedragen door de muziek, aan wat de maker met het lied wilde overbrengen.
Een tijdje terug was ik op een seminar voor zangleiders en musici. Tijdens een van de workshops kregen wij de opdracht om Psalm 23 binnen een tijdsbestek van 15 minuten met eigen woorden weer te geven. Onmogelijk, dacht ik bij mezelf, zulke geïnspireerde woorden kun je niet vangen in drie zinnen.
Maar nog voor het verstrijken van het kwartier stond mijn eigen psalm daar op papier, en met mij die van de meeste cursisten. Hoewel ik best wat muzikaal ben, zullen er niet veel liederen van mijn hand verschijnen (denk ik). Dit was immers mijn eigen, persoonlijke Psalm! Maar Wie zal het zeggen?
Of je nu meezingt met een CD, of met begeleiding van een fantastische Praisband of slechts één gitaar; zingen doe je met je hart èn met je stem, en zelfs met je lichaam! (1)
Ik kan het echter niet laten mijn versie van Ps.23 in deze column op te nemen. Niet uit trots, maar als een bemoediging naar u!
Mijn levensonderhoud, zelfs daar bemoeit Hij zich mee.
Maar niet zomaar, maar omdat Hij om mij geeft, heel persoonlijk.
Dat is de reden dat Hij in alles met me meegaat; vreugde of verdriet.
Hij loopt naast me en draagt me zelfs als dat nodig is.
En is dat nodig, ik zit er niet mee.
Als anderen mij daarom bespotten; zijn ze niet eerder jaloers?
Ja, mijn God is alles voor mij en ik hoor mij Hem, altijd!
Sela (2)
Rev.Camp [med'95] C028
