Deze natuurkundige wetmatigheid is gebaseerd op het gegeven dat geen energie verloren gaat en een actie altijd een reactie voortbrengt, in welke vorm dan ook.
We kennen een demonstratiemodel hiervan in de vorm van een aantal kogels, opgehangen in een frame. Laten we de buitenste kogel tegen de rest ketsen, dan blijven de middelste kogels schijnbaar onbeweeglijk hangen en springt de buitenste kogel aan de andere kant opzij, om vervolgens weer terug te zwaaien en eenzelfde actie vanaf die kant te veroorzaken. Zo blijft het geheel een tijdje klikklakkend in beweging. De beweging sterft uiteindelijk langzaam uit via energieverlies door onder meer het geproduceerde geluid, de luchtweerstand, het buigen van de touwtjes, etc. etc.
En zo wordt alles netjes volgen de natuurwetten verklaard. Hoewel een natuurlijk voorbeeld altijd wel ergens mank gaan, zit in dit speeltje toch een geestelijke les. We komen vaak pas in beweging wanneer we aangestoten worden. Logisch; we zijn als mensen uit onszelf niet tot zoveel in staat (1) en hebben Gods impuls juist hard nodig.
Ook spoort de bijbel ons op vele wijze aan elkaar te bemoedigen en daar is zeker niets mis mee! Maar wanneer dit, zoals dat frame met kogels, beperkt blijft tot een vast aantal personen heeft dit op den duur het zelfde effect; We stoten elkaar wel om beurten aan, maar na een poosje komen we stil te hangen.
Wanneer we echter een tafel vol met knikkers nemen en daar, al dan niet gericht, een knikker tussen werpen zullen volgens die zelfde natuurwetten de knikkers ook in beweging komen. Dat zal heel wat onregelmatiger zijn dan in dat frame, en ze zullen juist alle kanten op springen. Maar één effect zal zeker zijn; ze verspreiden zich. U snapt de vergelijking natuurlijk al;
Verspreiden = Verbreiden.
De eerste Gemeenten had buiten de zendingsopdracht nog een andere impuls: Vervolging. Deze was nodig om tot het besef te komen dat het evangelie niet alleen voor de Jood was, maar ook de Romein, de Griek, de Heiden, kortom alle mensen. (2) We kunnen discussiëren over in hoeverre God de bewerker van die (en elke andere) bewegingen is, maar de Heilige Geest bewerkt in onze dagen nog een belangrijke impuls: De ontmoeting.
Kerkmuren vallen weg, dogma's verstommen en Christenen vinden elkaar. Het gevolg van de impulsen die God in onze tijd aan Zijn Gemeenten geeft is dat het christenen in beweging zet tot ver buiten de eigen gelederen!
Eén van de nieuwe Opwekking liederen spreekt profetisch over dat 'er een tijd komt van grote opwekking en elk mens die Jezus aanroept als Heer wordt gered'. We kunnen dit als ideaalbeeld voor ons uitschuiven, maar de bijbel spreekt heel duidelijk over een late regen en de drukkende voorloper (als bij een zomeronweer) in het wereldgebeuren voelen we toenemen.
Zo nu en dan valt er al een verfrissende spat als voorbode! Heeft u enig idee waar we al die mensen moeten bergen en van onderricht zullen voorzien als die bui echt losbarst? 'Kunnen jullie er nog wat bij hebben in die en die samenkomst, dan kunnen wij alle familie van de dopelingen herbergen'...
Wow! Dat klinkt toch wel wat ander dan; 'Ik ben van Paulus! En ik van Apollos! En ik van Kefas!' (3)
Toekomstmuziek? Ik denk van niet! Laten we alvast maar aan het idee wennen en ons voorbereiden. Weet u dat dit als Gemeente zelfs onze taak is? Wat de Epheziërs brief ons zegt over apostelen, profeten, evangelisten, herders en leraars is niet voor ons eigen comfort, maar dient (lees: dienen) om ons toe te rusten tot dienst! (4)
Wanneer Jezus spreekt over rijpe oogst en weinig arbeiders (5) doet Hij daarmee een beroep op ons allemaal als Zijn (op)volgelingen: Handen uit de mouwen; de één als evangelist, de ander als herder, een volgende als leraar; een ieder waartoe God u roept.
En laten we elkaar daartoe aanstoten;
Er komt een tijd van grote opwekking!
Rev.Camp [mei'99] C020
